Pandemi sürecinde annemi kaybettim. Annemi kaybettikten sonra babamın prostat kanseri ve sondası var, bakımı beni zorladı. 2 çocuğum ve eşim ile alanımız yetersiz gibi hissediyordum. Yorgun ve mutsuzdum, sürekli uyumak ve ağlamak istiyordum. Her şey yük ve zor gelmeye başladı, problemlerimi çözemiyordum, tıkanmış, sürekli şikayet halinde bir insan oldum. İnsanlardan soyutlanmış gibiydim. Kafam hep meşgul, kırgındım ama neye kırgındım onu bile bilemez durumdaydım. Annemi de çok özlüyordum, ölümü kabullenmekte de zorlandım. Berrak Kalkanlı hocamla geçen süreçte kendimi tanımaya başladım, ne olsaydı kendimi daha iyi hissederdim sorularına yanıt buldum. Beni dinleyen, anlayan birileri varmış, ben çok değerliymişim diye düşündüm. Korkusuzca hissettiklerimi anlatmak, yargılamayan birinin dinlemesi, beni yönlendirmesi, zaman zaman onure etmesi harika hissettirdi. En çok iletişim kurmayı, düşüncelerimi ve duygularımı kendimi de başkalarını da kırmadan ifade edebilecek olmak beni mutlu ediyor.
