Az önce muayenehanesinden çıktık.
Biraz hareketli ve arkadaşlarıyla uyum problemi yasayan oğlumuz için farklı psikiyatri hekimleriyle görüştük.Çocukla 5 dakika görüşmede hemen ilaç yazdılar... DEHB var, şu ilaçları kullanması gerekir deyip reçete tutuşturdular.
Sağlık çalışanı ve akademisyen olarak bu üç doktora bir daha gitmedim. Literatürde çocukla derinlemesine görüşmeden, farklı davranışçı yaklaşımları denemeden veya koordineli şekilde yürütmeden ilk görüşte! ilaç verilmemesi gerektiğini çok iyi biliyorum..
Genco bey, çocukla özel olarak görüştü ve şunu söyledi: "sadece ben merkezli çocuk..ilaçlık bir durum yok.."
İste benim bekledigim boyle bir hekimdi..
Bir çocuğu en iyisi anne baba bilir.. Cocugumun ilaçlık problemi olmadığını biliyordum.. bunun farkındaydık fakat davranışsal olarak yönlendirme ve motivasyon desteğine ihtiyacımız vardı ve öyle oldu.. Bunu farkedip önerecek hekim aradık durduk Ankara'da....
Eğer ilaç verse veya çocuğa hasta gibi yaklaşsa Genco beye de bir daha gitmezdim. Esim de ben de huzurla ayrıldık.
Bizi ilaçla kendisine bağlamak isteyebilirdi.. Sorun var gibi yansıtıp her ay kapısını aşındırmamızı isteyebilirdi.. (Gerçek bir problem olsa hergün giderdik elbette..)
İste bu korkularınızdan sıyrılıp güvenebileceğimiz bir hekim buldugumuz için çok şanslıyız..
Esim öğretmen ve biz DEHB'li çocukları da tanıyoruz.. Bu yuzden çocuğumuz asla DEHB olan çocuk degil.. Ve önceki psikiyatr hekimler çocuğun öyküsünü bile doğru düzgün sormadan ilk görüşmede iki ciddi ilaç yazıp verdiler.. Eğer bilinçli olmasaydık ve hemen kullansaydık ilerde "gerek yokmuş aslında bu ilaçlara" diye kim bilir nasıl pişman olacaktık.
Tüm bunları düşününce Allah uzun omur versin sizin gibilere demek geliyor elimizden.
