İlk gittiğimde içimde tarif etmesi zor bir sıkışıklık vardı, kendimi bile anlayamıyordum. Ama onunla konuşmaya başladıktan sonra zihnimdeki karmaşa yavaş yavaş çözüldü. Ne hissettiğimi, neden böyle hissettiğimi fark etmeye başladım. Seanslar ilerledikçe kendime olan bakışım değişti; eskiden korktuğum duygularla yüzleşebilecek gücü buldum. O oda, benim için artık sadece bir terapi odası değil, kendimle yeniden tanıştığım bir alan. Gerçekten iyi hissetmenin mümkün olduğunu unuttuğum bir dönemde, içimde yeniden bir şeylerin filizlendiğini hissetmek çok kıymetliydi.
