Evham ve kuruntu yapıyordum herşeye. Aklıma hep en kötüsü geliyor. Ya şöyle olursa, acaba şimdi nolacak gibi. Her olayda kalbim çarpıyor, vücudum titriyor, nefesim kesiliyor, boğulacak gibi oluyorum. Babam kalp krizi geçirdi. Sonra iyice arttı. Çocuğuma top oynama, kalbin çarpar, düşer bayılırsın diyorum. O da korkmaya başladı. Üstüne ne MR a girebiliyorum, ne uçağa binebiliyordum. Annemde öyleydi. Hiç dokunup öpmezdi, sarılmazdı bana ama hep koruyup kaygılanırdı. Fark ettim ki bende öyleyim çocuğumla. Kardeşime de ben bakardım annem üzülmesin diye. Kardeşime iyi bakınca saçımı okşardı .Şimdi kime iyilik yapsam sanki beni çok sevecek ve hiç bırakmayacak gibi geliyordu. Ama hep ödün vermişim kendimden. Bunları görmek ve değiştirmek çok iyi geldi. İlaçla kaygımda azaldı. Terapilerle yakın zamanda ilacıda keseceğiz çok şükür.
